Zamknięta w tytule konferencji relacja: literatura polska – świat wyznacza kręgi zagadnień konferencyjnych związane z czterema rozumieniami tej relacji.
Pierwszy jest ewokowany identyfikowaniem tej relacji jako literatury polskiej powstającej w świecie − poza krajem, poza naszą lokalną kulturą i rzeczywistością. Szczególnie interesującym zjawiskiem jest w tym przypadku literatura współczesna tworzona po 1989 roku, niejednokrotnie przez pisarzy urodzonych na emigracji i nieznających bezpośrednio kraju swoich przodków. Sytuacja statusu, tożsamości, identyfikacji kulturowej to istotne, ale na pewno nie jedyne zagadnienia z tej perspektywy.
Drugi krąg problemowy jest związany z obecnością literatury polskiej poza obiegiem krajowym. Aspekt recepcyjny otwiera rejestr zagadnień dotyczący obecności literatury polskiej w obiegu światowym (recepcja światowa) i w obiegach lokalnych (recepcje lokalne). Interesujące są w tym przypadku sytuacje, formy i sposoby obecności literatury polskiej, twórczości i dzieł wśród zagranicznych publiczności. Szczególną uwagą chcielibyśmy obdarzyć te fenomeny recepcyjne, które mają charakter wyjątkowych zdarzeń i osobliwości, szczególnego poruszenia w przedmiocie, czegoś, co dokumentuje status literatury jako „bywalca” w danym kręgu kulturowym. Jako przykłady zjawisk godnych tej nazwy można wskazać zagraniczne antologie literatury polskiej, wybory, monografie, syntezy, opracowania (zarówno ze względu na sam fakt pojawienia się, jak i na budowanie specyficznych „obliczy” i reprezentacji literatury), pojawienie się odczytań i interpretacji – zwłaszcza tych, które jawnie przeczą standardowym i kanonicznym (czytaj: narodowym) lekturom, a wychodząc poza obieg stricte literacki – adaptacje, przyswojenia i oswojenia (się) literatury polskiej, mody i popularności, interioryzacje literatury w obszarze pozaliterackich zachowań i sytuacji kulturowych. Ów obszar przygód recepcyjnych literatury polskiej można uzupełnić wpływami i oddziaływaniami na literaturę danego kręgu kulturowego, lub – ostrożniej mówiąc – korespondencjami, paralelami i wspólnotami, które mogła inspirować literatura polska. Mieszczą sie tu również językowe i kulturowe aspekty w tłumaczeniu literatury polskiej na języki obce.
Przedmiotem konferencyjnego namysłu chcemy również uczynić te zagadnienia, które wiążą się z faktem, że literatura polska jest częścią literatury światowej. Tutaj korespondencje, paralele, dialogi kulturowe i wspólnoty stają się przedmiotem refleksji komparatystycznej, a „światowość” może być rozumiana jako aktywne uczestnictwo literatury polskiej w literaturze światowej i jej segmentach. Wspólnota idei, motywów, konwencji literatury światowej i literatury polskiej, udział w ich tworzeniu i sposoby ich recepcji to przykładowe problemy trzeciego kręgu. Jest tu również miejsce dla problemu „światowego wymiaru” twórczości i dzieł (powszechność odbioru, uniwersalność idei i konwencji, kanoniczność itp.).
Pragniemy wreszcie rozumieć tytułową relację literatura – świat jako aktywne zaangażowanie literatury polskiej w otaczającą ją rzeczywistość, zwłaszcza kulturową, artystyczne i estetyczne przepracowania tej rzeczywistości, czego skutkiem są między innymi swoiste dla literatury polskiej style i dyskursy literackie oraz to, co można nazwać antropologicznym wymiarem literatury. Preferowanym przedmiotem refleksji badawczej staje się oczywiście literatura polska po 1989 roku.
Ze wskazanego rejestru zagadnień nie wydzielamy jakiegoś szczególnego pola badawczego jako przedmiotu rozważań konferencyjnych. Pragniemy, aby konferencja stała się świadectwem aktywności zagranicznych i krajowych polonistów w zakresie proponowanej problematyki. Liczymy, że referaty i dyskusje będą formą mapowania tak rozumianej „światowości”, opisami i interpretacjami zjawisk tworzącymi wielowymiarową i wieloaspektową kartografię (atlas) literatury polskiej w świecie. Mile widziane będą także wystąpienia, które wskażą i opiszą prace zasłużonych polonistów krajowych i zagranicznych podejmujące niegdyś prace o podobnym charakterze.