Lata 60. wydają się dwoiste. Z jednej strony krzepnie w nich dyskurs nowoczesności, z drugiej niepoślednią rolę odgrywa polityka historyczna, czy też raczej mnogie polityki historyczne, uprawiane przez rozmaite podmioty społeczne. W tym też czasie doskonale rozwija się akademicka historia społeczna, gospodarcza i kulturowa, nawiązując do najlepszych osiągnięć szkoły Annales. Chcemy przyjrzeć się roli i rodzajom ówczesnych dyskursów o przeszłości: konwencjonalnej opowieści historycznej i narracjom wspomnieniowym, prywatnym i instytucjonalnym, oficjalnym i nieoficjalnym, popularnym i odrzucanym, poświęconym niekiedy latom poprzednim, a niekiedy epokom najodleglejszym, wciąż jednak odniesionym do ówczesnej sytuacji.