W dyskusji udział wezmą:
dr hab. Agata Jakubowska, prof. UAM (Instytut Historii Sztuki UAM)
prof. nadzw. dr hab. Marta Leśniakowska (Instytut Sztuki PAN)
dr Agnieszka Mrozik (IBL PAN)
dr Ewa Toniak (Gender Studies UW)
Około 1960 roku na scenie polskiej sztuki pojawiło się pokolenie kobiet, których twórczość szybko została zauważona w Polsce i za granicą, a rodzima propaganda natychmiast podchwyciła temat tego "specyficznie polskiego zjawiska". To właśnie prace kobiet – architektek, graficzek, fotografek, rzeźbiarek – stały się synonimem "nowoczesności" w rzeczywistości politycznej i artystycznej okresu "odwilży", zwiastunem otwierania się Polski na Zachód. Docenione w sferze symbolicznej, w sferze realnej często borykały się z brakiem uznania w środowiskach twórczych, dyskryminacją ze względu na płeć. O twórczości wielu z nich milczano, a z czasem zapomniano. Tom pokonferencyjny pod redakcją Ewy Toniak Jestem artystką we wszystkim, co niepotrzebne. Kobiety i sztuka około 1960 roku, opublikowany przez wydawnictwo Neriton (2010), wydobywa z milczenia i zapomnienia sylwetki wybitnych polskich artystek m.in. Aliny Szapocznikow, Aliny Ślesińskiej, Marii Pinińskiej-Bereś, Wandy Czełkowskiej. W trakcie spotkania zastanowimy się nie tylko nad wymiarem artystycznym sztuki kobiet w PRL-u, ale także nad warunkami życia i pracy samych artystek w tamtym okresie oraz znaczeniem "kobiecego boomu" w sztuce polskiej w okolicach tzw. przełomu październikowego. Pytając o współczesną recepcję sztuki kobiet w PRL-u, spróbujemy usytuować ją na mapie aktualnych feministycznych debat poświęconych możliwościom upodmiotowienia kobiet w realnym socjalizmie oraz roli sztuki kobiet w procesie negocjowania tych możliwości.
Spotkanie odbywa się w ramach Feminariów – cyklu dyskusji społeczno-kulturalnych, organizowanych przez Fundację Gender Center.