Aleksander Głowacki, znany pod pseudonimem Bolesław Prus, urodził się 20 VIII 1847 w Hrubieszowie. Uczył się w Lublinie, Siedlcach i Kielcach, jako uczeń w 1863 r. wziął udział w Powstaniu Styczniowym. W 1866 r. rozpoczął studia w Warszawskiej Szkole Głównej (obecnie Uniwersytet Warszawski), na początku lat 70. rozpoczął współpracę z czasopismami. Był ojcem felietonistyki polskiej (jego przyjaciel Julian Ochorowicz w swoim pamiętniku zanotował: „Życie jest dla niego [Prusa] materiałem do felietonu”), kronikarzem życia narodu polskiego, pozbawionego wówczas niepodległości i niezależności społeczno-politycznej, nauczycielem kolejnych pokoleń dziennikarstwa interwencyjnego. Był zaangażowany w sprawy społeczne, uczestniczył w wielu działaniach charytatywnych i patronował licznym instytucjom, a także akcjom społecznym, należał do Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności (od 1881 r.). Zmarł 19 V 1912 w Warszawie.
Autor wielu powieści, z których najbardziej znane to: Lalka (1890), Emancypantki (1894), Faraon (1897) oraz drobniejszych utworów prozatorskich (opowiadań, nowel i powiastek), np.: Przygoda Stasia (1879 w czas. „Kłosy”, wyd. książkowe 1899), Anielka (szkic powieściowy w zbiorze Szkice i obrazki 1885), Kamizelka (1904), Katarynka (1907), Antek (1880), Placówka (szkic powieściowy, 1885), a także licznych tekstów publicystycznych zebranych w 20 tomach Kronik (oprac. Zygmunt Szweykowski, Warszawa 1956-1970). Prus zaczął pisywać do gazet już przed 1873 r., ale regularnie drukował swoje felietony od połowy 1874 r., kiedy został przyjęty do zespołu „Kuriera Warszawskiego” (gdzie publikował przez 13 lat, kolejne 13 lat pracował w redakcji „Kuriera Codziennego”, a od 1905 związany był z czasopismem „Tygodnik Ilustrowany”; choć drukował też w 10 innych pismach) aż do 1911 r. (na rok przed śmiercią), czyli przez 37 lat (w sumie był autorem ok. 1050 felietonów).
Jest uważany za jednego z najbardziej poczytnych powieściopisarzy i nowelistów XIX wieku. W swoich utworach opiewał wartości ogólnoludzkie i prezentował uniwersalne problemy egzystencjalne. Działał społecznie na rzecz najniższych warstw społeczeństwa – ludzi społecznie wykluczonych, zepchniętych na margines, przedstawiając w swoich kronikach projekty konkretnych rozwiązań kwestii społecznych. Prus: pisarz – publicysta – społecznik wielokrotnie podkreślał potrzebę pracy dla dobra ogółu, myśląc o jego przyszłości; dążył do rozwoju jednostki, który miał przyczynić się do rozwoju całego społeczeństwa.
Był „nauczycielem narodu”, promującym w swej twórczości literackiej i publicystycznej uniwersalne wartości (wiara w postęp, wolność, pokój, odpowiedzialność za własne czyny, praktyczny wymiar działania jednostki, który pozwala zmieniać świat na lepsze). Znaczna część jego twórczości mówi o dzieciach i przeznaczona jest dla dzieci – symbolicznie wyrażono to na warszawskim cmentarzu, gdzie na nagrobku pisarza widnieje postać przytulonej do kamienia dziewczynki, a nad nią napis: „Serce serc”.
ZOB. TAKŻE: